Life is a box of chocolates

Soms heeft een mens behoefte aan ongecompliceerd genieten en is er niets lekkerder dan zoetigheid. De parfumwereld -die zichzelf bij tijd en wijle wat te serieus kan nemen- heeft desalniettemin een equivalent van de zoete snack: de gourmands. Toegankelijk, speels, geen voedingswaarde van enige betekenis... maar, indien van enige kwaliteit, intens plezierig.

Profumum Dulcis in Fundo: denk sinaasappelsorbet met vanille-roomijs. Druipende Splitjes op een zomerdag. Kleverige ijshanden. Mierzoet, maar oh zo lekker. Voor wie nooit groot wil worden.

Hermès Hermèssence Ambre Narguilé: een rijke, zelfgebakken appeltaart met boerenjongens, extra rum en een goeie dosis slagroom. Voor als het buiten koud is en het hart gesterkt moet.

Serge Lutens Borneo 1834: bittere chocolade en ongezoet cacaopoeder. Patchouli speelt de tweede viool, maar blijft bescheiden gedurende de hele ontwikkeling van de geur. Voor een melkchocolade-variatie (zoeter en crèmiger) op hetzelfde thema: Chanel Coromandel, niet toevallig ook een creatie van de neus achter Borneo 1834: Christopher Sheldrake.

Thierry Mugler A*Men Pure Coffee: een stroperig-zoete Starbucks-concoctie die langzaamaan verzinkt in een basis van patchouli.

Ginestet Botrytis: deze pourriture noble in een flesje doet zijn naam eer aan met een drankzuchtige opening die doet denken aan een rijke cognac en vervolgens evolueert naar een pure zoete klaverhoning.

Dior Hypnotic Poison: marsepein, Amaretto en amandelkoekjes. Zoeter dan dit kán haast niet, maar voor wie daar tegen kan is de beloning een langdurig en overtuigend aura van banketbakkersgeuren.

Borneo 1834 is verkrijgbaar bij Skins, Dulcis in Fundo bij Shu Uemura in Magna Plaza, Coromandel en Ambre Narguilé bij de desbetreffende boutiques van Chanel en Hermès, en de overige geuren bij de meeste parfumerieën. Botrytis is via internet te verkrijgen, o.a. bij LuckyScent.

Review: Serge Lutens - Un Bois Vanille

Vanille is voor mij één van de aangenaamste noten in parfum. Het is tevens een makkelijk te onderscheiden noot, maar wanneer de geur enkel om vanille draait kan het door het aangename karakter al snel vrij onopvallend naar de achtergrond verdwijnen. Denk bijvoorbeeld aan Vanilia van L’Artisan Parfumeur, een uitstekend uitgewerkte vanillegeur, maar er zijn wat flinke sprays nodig voor ik zelf merk dat ik ‘m draag.

Zoals de gemiddelde Geurlain liefhebber je zou kunnen vertellen bestaan er natuurlijk ook vele voorbeelden van vanillegeuren die wel makkelijk de aandacht weten te trekken. Een ander parfumhuis waarvan je wel een uitgesproken interpretatie van vanille zou verwachten is Serge Lutens. Met Un Bois Vanille uit 2003 is Lutens’ huisparfumeur Christopher Sheldrake hier min of meer in geslaagd.

Zoals bij wel meer Lutens parfums krijg bij de opening een combinatie van erg sterke topnotes te verwerken waardoor je direct bij de les bent. Un Bois Vanille plaats de vanillenoot direct in een zoete gourmand en bij het aanbrengen van de geur krijg ik al snel associaties met Engelse drop. Liquorice staat dan ook vermeld als officiële noot, net als kokosmelk, karamel en marsepein. Genoeg om je alleen al bij het ruiken kiespijn te geven dus.

Na deze smakelijke opening blijf je met een ietwat stroperige en bitterzoete nasmaak bestaande uit een combinatie van houtnoten, tonkaboon, bijenwas en vanille zitten. Het is op dit punt dat de geur zijn opvallende karakter begint te verliezen. Lutens heeft dit soort combinaties met hout vaker gedaan. Op mijn huid werken ze nooit zo goed, maar mocht het aanspreken, een jaar na Un Bois Vanille bracht Serge Lutens Chêne uit waarin een dergelijke drydown veel uitgesprokener te vinden is. In Un Bois Vanille zijn namelijk, ondanks deze zware noten, de longevity en sillage bezwaarlijk bovengemiddeld te noemen. Daarnaast vindt er na de aanvankelijke drydown nog weinig ontwikkeling in de geur plaats.

Al met al dus vooral in de opening een aardig opvallende interpretatie van vanille, maar de drydown laat wat te wensen over. Alsof je een zak Engelse drop koopt en vol enthousiasme snel het kleurrijke geheel wegwerkt om vervolgens nog een uurtje aan te moeten rommelen met de saaie zwarte dropjes.

Review: Frederic Malle - Geranium pour Monsieur

Géranium pour Monsieur, de nieuwste geur uit de stal van Frederic Malle, is een doorbraak: voor het eerst is het de parfumeur, Dominique Ropion, gelukt een prominente mintnoot toe te passen die niet direct aan tandpasta en kauwgom doet denken. Door de noot in te bedden in zachte, natuurlijke geranium, een overdosis witte musks en diepe, aardsige noten van incense en benzoïne, is het Ropion (o.a. Burberry - The Beat, Yves Saint Laurent - L'Homme en Vetiver Extraordinaire en Carnal Flower, beide van Frederic Malle) gelukt het beeld van een wandeling door een tuin waar mint en bloemen groeien op te roepen. Een sterk en belangrijk staaltje van inventiviteit, want zeg nu zelf: wie wil er de hele dag in een zweem van tandpasta rondlopen?

Is Géranium pour Monsieur daarmee een goede geur? Nee, natuurlijk niet. Maar het is wel een goede geur omdat we te maken hebben met een mooi voorbeeld van de zeldzame categorie van frisse geuren die niet leunen op calone* of op de alomaanwezige fougèrecategorie. En is Géranium pour Monsieur daarmee ook een lekkere geur? Ja! De mint en geranium combineren tot een bijzondere geur die je bij elke zweem een glimlach op je gezicht tovert. De keerzijde van Géranium pour Monsieur is dat die zwemen maar af en toe langs komen vliegen: door het frisse en zachte karakter van de geur is de sillage erg laag. Hoewel dit goed past bij de mint hadden geranium en incensenoten sterker gemogen, waardoor Géranium pour Monsieur meer oompf had gehad. wil je in de zomer echter een frisse, zachte geur die past bij strand, terras en boot, zoek dan niet verder dan Géranium pour Monsieur!

* Een molecuul dat zorgt voor de ozonic noten in frisse zeegeuren.

Géranium pour Monsieur en de gehele lijn van Frederic Malle zijn verkrijgbaar bij Skins Cosmetics. 50 ml à €95,- en 100 ml à €140,-.