vrijdag 24 juli 2009

Review: Serge Lutens - Un Bois Vanille


Vanille is voor mij één van de aangenaamste noten in parfum. Het is tevens een makkelijk te onderscheiden noot, maar wanneer de geur enkel om vanille draait kan het door het aangename karakter al snel vrij onopvallend naar de achtergrond verdwijnen. Denk bijvoorbeeld aan Vanilia van L’Artisan Parfumeur, een uitstekend uitgewerkte vanillegeur, maar er zijn wat flinke sprays nodig voor ik zelf merk dat ik ‘m draag.

Zoals de gemiddelde Geurlain liefhebber je zou kunnen vertellen bestaan er natuurlijk ook vele voorbeelden van vanillegeuren die wel makkelijk de aandacht weten te trekken. Een ander parfumhuis waarvan je wel een uitgesproken interpretatie van vanille zou verwachten is Serge Lutens. Met Un Bois Vanille uit 2003 is Lutens’ huisparfumeur Christopher Sheldrake hier min of meer in geslaagd.

Zoals bij wel meer Lutens parfums krijg bij de opening een combinatie van erg sterke topnotes te verwerken waardoor je direct bij de les bent. Un Bois Vanille plaats de vanillenoot direct in een zoete gourmand en bij het aanbrengen van de geur krijg ik al snel associaties met Engelse drop. Liquorice staat dan ook vermeld als officiële noot, net als kokosmelk, karamel en marsepein. Genoeg om je alleen al bij het ruiken kiespijn te geven dus.

Na deze smakelijke opening blijf je met een ietwat stroperige en bitterzoete nasmaak bestaande uit een combinatie van houtnoten, tonkaboon, bijenwas en vanille zitten. Het is op dit punt dat de geur zijn opvallende karakter begint te verliezen. Lutens heeft dit soort combinaties met hout vaker gedaan. Op mijn huid werken ze nooit zo goed, maar mocht het aanspreken, een jaar na Un Bois Vanille bracht Serge Lutens Chêne uit waarin een dergelijke drydown veel uitgesprokener te vinden is. In Un Bois Vanille zijn namelijk, ondanks deze zware noten, de longevity en sillage bezwaarlijk bovengemiddeld te noemen. Daarnaast vindt er na de aanvankelijke drydown nog weinig ontwikkeling in de geur plaats.

Al met al dus vooral in de opening een aardig opvallende interpretatie van vanille, maar de drydown laat wat te wensen over. Alsof je een zak Engelse drop koopt en vol enthousiasme snel het kleurrijke geheel wegwerkt om vervolgens nog een uurtje aan te moeten rommelen met de saaie zwarte dropjes.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten