“Bittersweet October. The mellow, messy, leaf-kicking, perfect pause between the opposing miseries of summer and winter.”
-Carol Bishop Hipps
De herfst is een seizoen waar ik van oudsher ambivalente gevoelens over heb. Kan je september nog gevoeglijk wegzetten als een verlenging van de zomer, in oktober begint het jaar onherroepelijk op zijn eind te lopen. Herfst betekent het einde van een seizoen van vrijheid, blijheid, en een voorproefje op de grijze, druilerige dagen die dwingen tot binnenblijven of eindeloze lagen kleding. Tegelijkertijd bestaat er een parallelle herfst (die van Carol) met onverwachts gouden dagen gevuld met geurige boswandelingen, rode koontjes en kruidenthee met tic bij thuiskomst. Dat nostalgische visioen van de herfst laat zich uiteraard nooit zien als je er op zit te wachten – maar de geuren die de ideale herfst belichamen zijn wél op afroep te bestellen.
Eerlijk zeggen: hoeveel van jullie hebben in de kleuterklas, of anders in de herfstvakantie thuis een sinaasappel volgestoken met kruidnagels, om vervolgens wekenlang te genieten van de geur? Dat moet één van de ultieme “geïdealiseerde herfst”-geuren zijn.
Een terzijde: een educatief rondje Google leert dat zo’n knutsel onder de naam pomander gaat, en dat dat woord zijn oorsprong heeft in het Franse pomme d’ambre, dat op zijn beurt weer teruggaat op het Middellatijns pomum ambrae – beiden betekenen goudappel of gouden bol. Pomanders waren in hun vroege verschijningsvorm een soort geurig amulet: brokjes ambergris, aromatische kruiden en harsen werden in een containertje op het lijf gedragen als bescherming tegen de alomtegenwoordige kwalijke geuren, die gezien werden als overbrenger van ziektes. Vooral de hogere klassen hadden uiteraard dit privilege; Koningin Elizabeth I van Engeland is op vele schilderijen afgebeeld met zo'n geurbol. Later evolueerde dit gebruik naar het uitwisselen van kruidnagel-bezette citrusvruchten in de herfst en winter, waarmee we weer netjes beland zijn waar we begonnen.
Spezie di Medici weet dat specifieke, nostalgisch herfstige aroma exact na te bootsen. Het opent met verse, rijpe, winterse sinaasappelschil met subtiele nuances van kruidnagel en kardemom. Naarmate de geur langer op de huid is, verschuift de focus van het verse fruit naar de kruiden, en blijft er een zacht gloeiende sinaasappel-kruidenthee over, waarin inmiddels ook een spoortje vanille in te herkennen valt.
Noten: kaneel, cayennepeper, kardemom, kruidnagel, gember, Siciliaanse sinaasappel.
Spezie di Medici is een creatie van een hyper-niche parfumhuis uit Florence, dat hun gehele parfumportfolio gebaseerd heeft op geurrecepten uit de Florentijnse Renaissance. Spezie di Medici is een vrij letterlijke interpretatie van de kruiden en specerijen die in die turbulente periode werden geïntroduceerd in Europa, en alhoewel ik niet kan instaan voor het waarheidsgehalte van de historische claim, is het een mooi beeld bij een mooie geur. Echter, fantastisch als deze geur is als een kwalitatieve, fotorealistische impressie van een jeugdherinnering, heb ik toch mijn twijfels over de praktische draagbaarheid ervan. Het verschil tussen “een geur” en “een parfum” ligt vaak in een zeker mate van abstractie, en zelfs als fan van parfums die zich concentreren op één enkele noot, grenst dit aan overdaad.
Mijn herfstige, zacht-kruidige sinaasappel-fix haal ik, eerlijk gezegd, liever uit het minder gedurfde maar makkelijker draagbare Estée Lauder Sensuous, één van de nieuwe designerparfums waar ik het meest onder de indruk van ben de laatste tijd. Desalniettemin weet ik zeker dat ik mijn monstertje Spezie di Medici met liefde zal opgebruiken deze herfst, voor als de regen tegen de ramen tikt en ik warm binnen zit, thee (al dan niet met tic) voor me op tafel…
Spezie di Medici is in Nederland niet verkrijgbaar, dus je zult naar Florence moeten afreizen of één van de online bronnen moeten gebruiken, o.a. The Different Scent, Beautyhabit en The Perfume Shoppe, waar 50ml respectievelijk €68, $99 en CA$90 doet.
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten